door MyHeritageNL · 
Volgens mijn grootmoeder, geboren in 1890, werd er niet gelachen omdat men bang was dat de ziel uit de mond zou ontsnappen en in de foto zou gaan.
Oude foto’s: waarom onze voorouders niet lachten
We herinneren ons onze voorouders door hun foto’s, die ons een glimp van hun wereld bieden en de mensen opnieuw tot leven brengen. Goed bewaarde foto’s bieden ook toekomstige generaties blijvende indrukken.
Wanneer we naar oude foto’s van onze voorouders kijken, vragen we ons al snel af wat die toen dachten. Hun dubbelzinnige gezichtsuitdrukkingen geven geen uitsluitsel. Wat ging er in hen om? Waren ze blij? Waren ze verdrietig?
Er zijn nauwelijks foto’s uit de negentiende eeuw te vinden waarop mensen lachen of enige emotie tonen. Wat is het verhaal achter hun ijzige en ernstige blikken?
Er zijn een paar redenen waarom de mensen in die tijd hun lippen stijf op elkaar hielden:
Slechte tanden
Er bestaat een theorie dat de mensen in die tijd niet breeduit glimlachten omdat hun tanden niet wit waren. Tandheelkundige zorg was niet algemeen beschikbaar en tanden poetsen werd niet belangrijk gevonden. Veel mensen misten tanden en hadden gapende gaten in hun mond. Dat alleen is al een goede reden om je glimlach te verbergen.
Foto’s waren zeldzaam en duur
Mensen die het geluk hadden om voor de eerste foto’s te poseren, waren ervan doordrongen dat dat een belangrijke gebeurtenis was, iets wat ze misschien nooit meer zouden meemaken. Ze zagen foto’s als een soort schilderijen en namen de standaardhoudingen voor portretten aan, uiteraard zonder te lachen.
Lange belichtingstijden
Toen de fotografie nog in de kinderschoenen stond, waren de belichtingstijden zeer lang. Het nemen van één foto kon tot wel 15 minuten duren. Om zo min mogelijk te bewegen, hielden de mensen hun gezicht zo strak mogelijk. Gelukkig verbeterde het proces in de jaren daarop en werden de belichtingstijden als snel aanzienlijk korter.
De filmtechnologie vorderde en verbeterde snel en de filmindustrie zag het licht. Er verschenen acteurs op het witte doek, compleet met alle mogelijke gezichtsuitdrukkingen. Glimlachen op de foto werd al snel sociaal aanvaardbaar en zelfs aangemoedigd. Vanaf het begin van de twintigste eeuw zien we vertrouwde gezichtsuitdrukkingen op de foto’s.
Kent u een reden waarom onze voorouders niet lachten? Vertel het ons in de reacties hieronder.
Meer vanAlgemeen
Dubbelgangers. Heeft u er ook één?
Francois Brunelle is begin 2000 een fotoproject gestart, waarbij hij wildvreemde mensen wier verschijning sterk overeenkomt vastlegt. Deze schijnbare tweelingen hebben elkaar nooit eerder ontmoet en worden door Brunelle gematcht. Hoewel de kans dat je een dubbelganger tegen het lijf loopt zeer klein is,...
Nieuwe foto’s Tweede Wereldoorlog ontdekt
70 jaar geleden schoot een Amerikaanse soldaat 31 rolletjes vol met foto’s. De foto’s waren echter nooit ontwikkeld, totdat een jaar geleden het Rescued Film Project ze in handen kreeg en een poging waagde om ze alsnog te ontwikkelen. Tot grote vreugde kwamen er...
Als twee druppels water
Sommige personen hebben een treffende gelijkenis met één van hun ouders. Dit komt goed naar voren als de babyfoto’s erbij worden gehaald. Heeft u weleens gehoord dat u als twee druppels water lijkt op uw vader of moeder? Er zijn veel mensen die hier...
Oude Foto’s Hersteld en Herboren
De Australische fotografe Jane Long verandert de manier waarop we naar oude foto’s kijken. In haar fotoserie “Dancing with Costica”, transformeert ze foto’s uit het verleden, naar oogverblindende fantasierijke beelden. Haar fotoserie is gebaseerd op het werk van de Roemeense fotograaf Costica Acsinte, die...
Foto’s strafgevangenen Scheveningen (anno 1900), Dodenboek Oranjehotel
In het midden van de Pompstationsweg in Scheveningen is het poortgebouw te zien van een strafgevangenis. Dit is in 1886 gebouwd door J.F. Metzelaar, bouwmeester voor gerechtsgebouwen en gevangenissen van het departement van Justitie. De gevangenis werd in gebruik genomen als strafgevangenis en Hulphuis...
Prijswinnaar Digitale Fotolijst
Vorige maand zijn wij een competitie gestart en hebben onze lezers opgeroepen de leukste zomervakantiefoto toe te sturen. Niet één maar twee personen vallen hierbij in de prijzen en winnen een 12 inch digitale fotolijst. Uit de vele inzendingen hebben wij twee foto’s gekozen.
Win een Digitaal Fotolijstje (met wifi)!
Wilt u een digitaal fotolijstje winnen? Volg dan onderstaande stappen en maak kans op een mooie prijs! 1) Stuur ons uw favoriete familiefoto toe van deze zomer, via nederland@myheritage.com 2) Zet er in het kort bij met wie u was en wat u deed...
Nieuw! Foto’s toevoegen, snel en makkelijk
Wij zijn blij om u te laten weten dat wij het makkelijker en tijdbesparender hebben gemaakt om foto’s en video’s toe te voegen aan uw familiesite op MyHeritage! Of u nou een paar of honderd foto’s wilt toevoegen, u kunt nu eenvoudig foto’s van...
Familiefoto’s toevoegen aan uw MyHeritage stamboom
Als u familiefoto’s heeft, dan kunt u die gemakkelijk toevoegen aan de bestaande foto’s in uw stamboom op MyHeritage. 1) Ga naar de stamboom, klik op het profiel 2) Klik op het plusteken (+) en kies het bestand op uw PC.
Plaats een reactie
Er was nog een reden dat mensen niet glimlachten op foto,s…. Er gaat een gerucht dat men fotografie duivels vonden en men bang was dat ,als men glimlachte,hun ziel werden gevangen door de duivel….
abonneren moet met 1 b en 2 x n en niet zoals hier boven.
Belichtings techniek stond ook in de kinderschoenen, er was b.v. Nog geen flits techniek. Lange sluitertijden betekende stil zitten, strak voor je uitkijken en…. even niet lachen. !!
Als je lachtte op een foto werd je voor onnozel uitgemaakt. Jaren 20, op geen enkele schoolfoto of andere foto van mijn ouders uit hun jeugd werd gelachen.
En er werden maar weinig foto; s gemaakt, want het bezit van een eigen camera was voor de oorlog zeer beperkt en tijdens de oorlog gevaarlijk een camera te gebruiken. Toen viel er ook niets te lachen.
De fotograaf verstopte zich op een vreemde manier dikwijls onder een zwart doek. Vooral jeugdigen waren hierdoor wellicht ietwat schrikachtig en angstig, van wat gaat er nu gebeuren?
Het was in die tijd een hele gebeurtenis, een foto laten maken. Men poseerde echt voor de fotograaf, de mooiste kleding aan, deftig lijken dus streng kijken, vaak met de hele familie erop. Daar past geen (glim)lach bij. Ik heb er leuke voorbeelden van.
Een oudtante van mij had er maling aan en die heb ik al enkele keren lachend betrapt op de foto. Ook mijn oma had er in 1920 wel lol in.Het leven was veel zwaarder dan nu. Het ging vooral om overleven. Bijvoorbeeld van honger, ziektes of oorlog. Hierdoor werd men vroeg volwassen, ernstig &serieus. Dat zie je terug op de foto’s van die tijdperk.
Een aanvulling op ‘Foto’s waren zeldzaam…:
Ik denk dat mensen het ook wel eng vonden. Het was nog relatief onbekend en nieuw. Het was een hele onderneming, Je moest naar een fotograaf, je beste pak aan. Je was er in een vreemde omgeving waar decors stonden en apparatuur waar je niets van begreep. Het rook er vast ook raar. Je wist dat er een beeld van je zelf vastgelegd ging worden, maar hoe…? De perfecte omgeving om je onzeker te voelen.Volgens mij hadden onze voorouders niet veel redenen om te lachen. De sociale status van de gewone man en vrouw was erbarmelijk, vele uren en dagen werken voor het dagelijkse brood, kinderlast, harde discipline opgelegd door kerk, staat en onderwijs en veel sociale controle door de omgeving.
De elite mocht enkel lachen lachen in privé. In het openbaar had dit hun gezag kunnen ondermijnen.
Belachelijk.Japanners doen het nu nog evenals de oudere Chinezen.
hallo.
zelf denk ik aan strengere opvoeding,geloof.
groet jet
Ik dacht altijd dat ze niet glimlachten omdat er in die tijd veel minder te lachen viel. De tijden waren harder. Bovendien kunnen gelaatsuitdrukkingen over de tijd verschillen door cultuurverschillen. In Japan glimlacht(e) men minder omdat je tanden laten zien als agressief wordt ervaren. Mannen glimlachen minder dan vrouwen omdat mannen als stoer en onverzettelijk beschouwd willen worden en vrouwen willen er vooral lief uit zien. Vraag: glimlachten vrouwen in de 19de eeuw wel vaker dan mannen op portretfoto’s?
Mijn grootouders, van vaders zijde waren van de zwarte kousen kerk en lachten al helemaal niet omdat ze in hun kerk net hadden gehoord hoe verdoemd ze waren en dat hun leven rijp waren voor het hellevuur dat dat niet voor iedereen gold stond met niet bij stil, het was een veralgemenisering en men scheerde iedereen over een kam. Ook het hebben van kinderen met een handicap, die de gedane zonde der ouders kenmerkte was een reden te meer om niet te lachen. Een in Ermelo wonende dominee Witteveen maakte daar een einde aan en de kinderen werden bij de ouders weggehaald en op het internaat ‘s-Heerenloo of elders geplaatst daar werden ze verzorgt. Een architect Fokko Kortlang ontwierp vele huizen om de arme stakkers onder te brengen.
Ik dacht dat dit kwam doordat zij zo’n hard leven hadden!
Fotografie was iets nieuws. Mensen vonden het spannend om te worden gefotografeerd. Vandaar mogelijk die ernstige gezichten.
De mensen leefden toen dikwijls in kleinere gemeenschappen en moesten hard werken en lange dagen maken 6 dagen in de week
Men kwam minder in andere sociale kringen. Daardoor voelden en gedroegen ze zich bij een fotograaf minder op hun gemak. tevens beleerden de fotograven zich door veel van hun voorlopers ; de portretschilders, af te kijken die op hun buurt zo statig schilderden omdat deze merendeels hun opdracht van en voor mensen van hoge stand [=statig] kregen.In het begin was het iets magisch, er was onzekerheid, beangstigend. Een stukje van je zelf werd afgenomen.
Je stond te kijk.Ik heb een foto van ons gezin uit 1936. Ik was toen de jongste (anderhalf jaar). Mijn oudere zussen staan er vaak met samengeknepen lippen op, want ze mochten van mijn vader niet lachen. Ook toen nog….
De tijdsgeest: ernstig. Mensen hadden één of twee wereldoorlogen meegemaakt. Er was armoede, mensen moesten constant op hun hoede zijn om de eindjes aan elkaar te knopen.
Mensen waren met de nieuwe uitvinding van fotografie nog niet vertrouwd, vandaar ook een zekere onwennigheid…Ze waren bang. Bange mensen glimlachten niet.
Post mortem
Bang, bang waren ze : totaal NIEUW , erg onzeker, en HET WAS EEN ZEER ZEER ERNSTIGE GEBEURTENIS vandaar die blikken.
Onze nakomelingen zullen zich afvragen waarom sommige portretfoto’s vanaf omstreeks 2014 zo’n starre uitdrukking hebben.
Vanaf toen was het voor officiële foto’s voor paspoort en rijbewijs niet toegestaan te lachen.ze wilden een statige, chique foto.
ze lachten niet, ze vonden het een plechtig moment.
Ga jij maar eens stokstijf zitten wachten en kijken naar “het
vogeltje” dan ben je toch helemaal verstard….
En ze hadden hun “zondagse” kledij aan, dat speelde ook
nog mee….Er werd ze verteld wat het koste als de foto zou mislukken ….
We leven in een lach-cultuur. Een lach op het gezicht komt vriendelijk over. Kassiëres wordt gevraagd om te lachen naar de klant. Vroeger had men dat niet. Je lachte alleen als er iets te lachen viel
Is de huidige gemaakte lach (cheese …) beter,nu doet iedereen alsof
Zij vonden lachen niet goedOMDAT ZE DACHTEN DAT LACHENGEEN UITING GAF AAN DE BELANGRIJKHEID VAN WAT DE FOTO MOEST UITSTRALEN
Mijn grootouders liepen in het zwart hoorde zo bij hun leeftijd Opa droeg een hoed en oma ook een hoedje. Was al heel wat als ze op visite kwamen van de Brederodestraat naar de Indischebuurt te Amsterdam.
Ik moest naar lijn 9 de tramhalte in de Molukkenstraat om ze op te wachten en naar ons huis brengen. Het ware schatten van mensen zachtaardig en lief maar kan mij niet herinneren hen ooit te hebben zien lachen. Zelf ben ik nu 90 jr. en stap af en toe nog op de fiets en rij in gezelschap een uurtje rond. Heb een herenfiets dus moet mijn been nog over het zadel zwiepen. Drie jr. geleden ben ik mijn vrouw verloren, heb 4 gehuwde kinderen wonen allemaal ver weg woon alleen en zelfstandig rij nog in mijn auto en mijn rijbewijs is t/m 2020 vernieuwd. De keuringsarts zou graag mijn vitaliteit hebben zei hij in 2013. Hier moet u het mee doen !Onze voorouders hadden geen gemakkelijk leven.Er was weinig plezier in hun leven.
Ze keken zo ernstig omdat de sluitertijd van de camera veel te lang was.Je krijgt dan vanzelf een starre houding.Dit uit zich in
stijf portret.Naast de strenge gezichten valt mij bij een aantal oude foto´s in mijn
familie op, dat de man op een stoel zit en zijn echtgenote er naast
staat. Was daar ook een reden voor ?Mijn moeder is geboren in 1894, ik in 1934. Zij is 103 jaar geworden. Als ze zag dat er een foto van haar werd gemaakt, ging ze automatisch, met een strak gezicht, keurig rechtop zitten. Niet vanwege een slecht gebit, (bij)geloof, doorgemaakte wereldoorlogen, crisis, zwaar leven. Na 1945 speelde dat geen rol meer, al heeft zij haar portie wel gehad. Ze lachte wel, al heb ik haar nooit horen schateren.
Het is wel zeker, dat alle mensen in die tijd niet zo “opgefokt” praatten en reageerden als tegenwoordig. Beluister alleen maar eens een radioreportage uit die tijd, dan is het verschil overduidelijk!Niet lachen , geen smoelen trekken , niet met ogen knipperen , recht in de lens kijken, enz. behoorde tot de definitie zelf van “poseren”.
Een soort etiquette-regel dus.‘Godfried Bomans heeft zich over dit onderwerp ongeveer als volgt uitgelaten: Kijk om je heen in tram, bus en trein. Kijk om je heen op straat. Mensen lachen niet uit zichzelf. Normaal gesproken valt er niets te lachen. De ernstig kijkende mensen op foto’s zijn meer zichzelf dan de mensen die verplicht lachen.
Lachen is een spontane reactie en dat hoort niet bij een serieuze portretfoto.
Anders zou de lach erg gemaakt overkomen.Er staan ruim 33.000 foto’s en documenten op mijn site en er zijn inderdaad maar weinig vrolijke of lachende mensen op te zien. Maar dat geld niet alleen voor de oude foto’s. Ook recentere foto’s tonen over het algemeen “serieus kijkende mensen”.
Ton
Theo Roche
oktober 27, 2015
Onze voorouders wisten toen nog niet hoe lief hun nageslacht zou worden.