De familiegeschiedenis van Hilde Ooms: ‘Dit maakt de verhalen over een man die ik nooit heb gekend, plots heel echt’

Hilde Ooms (57 jaar) woont in Heist-op-den-Berg, België. Sinds geruime tijd houdt zij zich bezig met stamboomonderzoek. ‘Onderzoek doen naar familiegeschiedenis is een verrijking. Ik zou het iedereen aanraden.’ Of ‘de goede oude tijd’ inderdaad zo’n goede oude tijd was, is zij echter meer en meer gaan betwijfelen. ‘Hoe verder terug je in de tijd gaat, hoe meer kindersterfte. Grote gezinnen, armoede, geen hoge levensverwachting… Dat weten we allemaal wel, maar erover lezen in romans is iets heel anders dan dit daadwerkelijk zien op officiële documenten van je eigen voorvaderen.’

Hoe is uw interesse in familiegeschiedenis gewekt?
We hadden thuis veel oude foto’s en mijn moeder vertelde altijd met heel veel liefde over haar ouders en grootouders. Ondertussen zijn mijn ouders overleden en wilde ik de foto’s bewaren voor mijn kinderen en kleinkinderen, maar wie gaat hen vertellen wie al die mensen zijn als ik er niet meer ben? En wie waren al die andere mensen in mijn familie, waar ik geen foto’s of documenten van bezit?

Wat heeft u reeds kunnen vinden? 
Ik ben verschillende takken aan het uitpluizen en meestal geraak ik tot begin 18^e eeuw, bij sommige takken tot de 17^e eeuw. Een belangrijke vondst kreeg ik door MyHeritage, documenten uit één van de concentratiekampen waar mijn grootvader gezeten heeft tijdens WOII. Persoonlijke fiches, persoonlijke informatie die mijn grootmoeder of moeder nooit geweten heeft, omdat er geen contact meer geweest is nadat mijn grootvader opgepakt was. Dit maakte de verhalen over een man die ik nooit gekend heb, plots heel echt.

Wat is uw doel bij het onderzoeken van de familiegeschiedenis?
Ik wilde weten waar ik vandaan kwam. In tv-programma’s krijg je vaak de meest vreselijke verhalen te horen over oorlogen in verre landen, of romantische verhalen over afstammelingen van de adel en kastelen die nog kunnen bezocht worden. Maar alle takken die ik tot nu toe nakeken heb, brachten me niet verder dan 20 kilometer van mijn huidige woonplaats. Geen migranten, geen veldheren, geen koningen. Uit het DNA onderzoek in verband met mijn herkomst, kwam ik te weten dat ik deels Engels, deels Zuid-Europees en deels bloed uit de Balkan heb, maar de generaties die ik heb kunnen terugvinden zijn in de buurt van mijn dorp geboren. Verder geraak ik voorlopig niet.

Welke voorouder(s) intrigeren u het meest en waarom?
Mijn grootvader langs moeders kant, vanwege het feit ik hem nooit gekend heb en omdat zijn dood een belangrijke plaats gekregen heeft in mijn familieverhaal. Alfons Verschueren was kok in het Belgische leger. Hij was ook een verzetsstrijder die een belangrijke rol speelde in de plaatselijke verzetsgroep. Maar in 1942 werd hij verraden en opgepakt. Als politieke gevangene heeft hij in verschillende concentratiekampen gezeten en drie jaar later, op het einde van de oorlog werd hij neergeschoten tijdens de dodentocht. Mijn grootmoeder kreeg het nieuws te horen op V-dag. Zijn lichaam is nooit teruggevonden.

Alfons Verschueren

Kunt u vertellen over een bijzondere ontdekking, ervaring of moment tijdens uw stamboomonderzoek?
De ontdekking van de documenten uit het concentratiekamp. Hierdoor kwamen toch wel emoties los, en vooral één vraag… Als mijn moeder nog geleefd had, had ze dit dan nog graag gelezen over haar vader? Of was het beter zoals het nu was, dat het verdriet van lang geleden niet opnieuw beleefd werd?

Wat zijn de reacties van uw familie?
Mijn vier kinderen hebben ook een DNA onderzoek gedaan naar hun herkomst. En ik heb elke tak in boekvorm gegoten, met vele verhalen en foto’s, voor hen en hun nageslacht. Daar waren ze allevier wel blij mee. Het heeft me dan ook heel wat tijd gekost. Ik noem het mijn corona-lockdown-project.

Zou u anderen aanbevelen, ook hun familiegeschiedenis te ontdekken en waarom?
Het is zeker een verrijking! Ik zou het iedereen aanraden. Je krijgt ook regelmatig mails met nieuwe ontdekkingen. Je kunt nieuwe familieleden ontdekken, zowel in eigen land als in het buitenland.

Welke tips heeft u voor anderen die hier ook mee bezig zijn?
Ga eerst praten met familieleden, verzamel zoveel mogelijk foto’s, en neem je tijd. Geduld is een mooie deugd. Maak zelf ook foto’s. Van de geboorteplaatsen en geboortehuizen van je ouders, grootouders, en indien mogelijk overgrootouders. Schrijf namen en data achterop de oude foto’s, zodat je nageslacht later weet wie het allemaal zijn.

Zijn er nog andere bijzonderheden die u graag wilt delen?
Of de goede oude tijd echt wel zo’n goede oude tijd was, weet ik niet. Hoe verder je terug in de tijd gaat, hoe meer kindersterfte. Grote gezinnen, armoede, geen hoge levensverwachting. Dat weten we allemaal wel, maar erover lezen in romans is iets heel anders dan dit daadwerkelijk zien op officiële documenten van je eigen voorvaderen.