Een 12-jarig meisje voorspelde het coronavirus in een verhaal dat werd geschreven tijdens de Spaanse grieppandemie

In 1918, op het hoogtepunt van de Spaanse grieppandemie, hield een kinderkrant in Winnipeg, Canada een schrijfwedstrijd voor schoolkinderen die thuis vastzaten vanwege schoolsluitingen. Een van de inzendingen was een verhaal van Jessie Mains, 12 jaar, genaamd ‘Corona’s Les’.

Het verhaal vertelt over een meisje genaamd Corona die niet luistert als haar moeder haar zegt binnen te blijven om te voorkomen dat ze ziek wordt, en sterft als gevolg van de Spaanse griep.

Artikel van Jessie Mains’s verhaal, “Corona’s Lesson,” gepubliceerd in The Tribune Junior op 26 oktober 1918

Dit is de gehele tekst:

CORONA’S LES

Het kleine buurmeisje van ons huis is een heel schattig klein meisje, maar erg onvoorzichtig. Vaak noemde haar moeder haar: ‘Corona, schat, kom binnen omdat het buiten nat is’, maar ze antwoordde, het maakt niet uit dat ik niet ziek zal worden, en omdat ze het enige kind was, werd ze erg verwend.. Haar moeder liet haar in de natte buitenlucht blijven.

Naarmate de tijd verstreek brak er een epidemie uit genaamd de “Spaanse griep” en vaak vertelde haar moeder haar dat ze binnen moest komen omdat ze bang was voor de epidemie. Omdat Corona zorgeloos was, wilde ze niet naar huis komen en helaas werd het gelukkige huis erg bedroefd omdat hun dochtertje ziek werd. Ze deden hun best om het leven van het kind te redden, maar het was allemaal tevergeefs. Ze doodde niet alleen zichzelf, maar ook haar lieve moeder en vader. Corona’s laatste woorden waren: ‘Gehoorzaam alles wat oudere mensen hebben gezegd’, en ze stierf. Ik hoop dat Corona ons allemaal een les zal leren.

Wie was Jessie Mains, het 12-jarige meisje dat zo opmerkelijk een voorbode was van de volgende wereldwijde pandemie die zou leiden tot wereldwijde chaos op zulke schaal?

Ons onderzoeksteam is erin geslaagd enkele familieleden van Jessie te lokaliseren en haar verhaal met hen te delen. Eerst namen ze contact op met Jessie’s achterneef, Paul, die momenteel in Alberta woont. Paul had geen idee dat zijn oudtante dit verhaal had geschreven en was verheugd om onze bevindingen te horen. Hij stuurde ons naar Jessie’s neef Don, die ons meer details over Jessie kon geven.

‘Jessie was de jongste van de negen kinderen van Charles en Ida Mains (en de enige die niet in Oekraïne is geboren). Mijn vader, Al Mains, was een van Jesse’s oudere broers ‘, schreef Don. ‘Ik kende Jesse heel goed. Ze was intelligent en had veel levenslust … Ik was me niet bewust van het stuk dat ze schreef toen ze 12 jaar oud was. ‘

‘Ann Landers werd ooit gevraagd:’ Verzin je de brieven die je zegt te krijgen?’ Vervolgde Don. “Haar antwoord: Ik kon deze verhalen onmogelijk verzinnen. ’Wie had kunnen denken dat tante Jesse 102 jaar geleden over griep en Corona zou schrijven?”

Don kon zelfs een foto van Jessie delen, ongeveer 5 jaar voordat ze haar verhaal schreef:

Jessie Mains, vierde van links in de voorste rij.

Don onthult dat zijn tante Jessie slim en bekwaam was. Ze studeerde af aan de middelbare school en werkte in verschillende kantoren, en bereikte uiteindelijk de positie van supervisor. Hij vertelde ons dat ze een loyale dochter was die bij haar ouders woonde nadat al haar broers en zussen waren verhuisd en voor haar moeder, Ida, zorgde tot Ida’s dood in 1945, toen Jessie 39 jaar oud was. Jessie trouwde uiteindelijk met een man genaamd Max Lerner en bleef tot zijn dood gelukkig met hem getrouwd. Ze stierf in 1989 op 83-jarige leeftijd.

Jessie met haar familieleden, 1970, vierde van links, met de rode sjaal.

Schrijvers weten zelden wanneer een verhaal dat ze hebben geschreven tientallen jaren later weerklinkt – laat staan ​​een 12-jarig meisje dat een eenvoudig verhaal schreef voor een schrijfwedstrijd. Wat zou ze hebben gezegd als iemand haar had verteld dat dit verhaal 102 jaar later zo opmerkelijk relevant zou blijken te zijn?

‘Ik kan het alleen maar raden’, zegt Don. ‘Zoals ik al zei, ze was behoorlijk intelligent en met grote interesse in wat er in de wereld gebeurde. Ik denk dat ze verrast en verbaasd zou zijn geweest dat haar verhaal vandaag zoveel relevantie zou hebben. Ik denk ook dat ze heel blij zou zijn dat zovelen haar verhaal zouden lezen. Natuurlijk zou ik haar ook de vraag willen stellen hoe ze de naam ‘Corona’ heeft bedacht!’