Nadat ze ontdekte dat ze geadopteerd was en haar geboortefamilie opspoorde, helpt ze nu anderen net hetzelfde te doen

Op 20-jarige leeftijd zat Alejandra Goicoechea bij de psycholoog, op zoek naar behandeling na een periode van onverklaarbare depressie. Maar toen sprak de psycholoog de volgende onverwachte woorden uit: “Ik denk dat je geadopteerd bent.”

“Alejandra: “Die woorden kwamen hard aan. Daar had ik nog nooit bij stilgestaan.

Maar hoe meer ze erover nadacht, hoe meer het plaatje ging kloppen.

“Mijn ouders waren altijd veel ouder geweest dan de ouders van mijn vrienden,” zegt ze. “Maar nooit had ik vermoed dat ik geadopteerd was, tot op dat moment.”

Alejandra, die in de jaren 1960 opgegroeid was in de wijk Barracas in Buenos Aires, Argentinië, vertelt dat ze een erg fijne jeugd had. Hoewel haar ouders ouder waren, vormden ze een liefdevol en warm gezin. Maar steeds voelde ze een leegte vanbinnen.

Na die dramatische uitspraak van haar psycholoog kreeg Alejandra het erg moeilijk om de moed te verzamelen haar ouders ermee te confronteren. “Ik wou ze niet kwetsen,” zegt ze. “Ik sprak een aantal mensen aan: vrienden, buren, mensen met wie ik was opgegroeid. Helaas kon niemand me verdere informatie geven.”

Alejandra op 3-jarige leeftijd, foto bijgewerkt op MyHeritage.

Pas 3 jaar later, toen ze op een dag bij haar ouders in de woonkamer zat, legde ze hen de vraag voor:

“Ben ik geadopteerd?” vroeg ze.

“Ja,” antwoordden ze. “Inderdaad.”

‘Ik zal ze vinden, koste wat het kost’

“Het voelde alsof mijn hart uit mijn lichaam werd gerukt,” zegt Alejandra. “Ik vroeg wat ze wisten over mijn biologische ouders: wie was mijn moeder? En mijn vader? Ze antwoordden dat ze niets wisten. Vertel me dan tenminste waar ik vandaan kom, drong ik aan. Waar ben ik geadopteerd? Was het uit een weeshuis? Mijn vader zei dat hij het niet wist. Ze leken er niet over te willen praten.”

Alejandra kwam verward uit het gesprek. Ze had eindelijk de waarheid bevestigd die ze langzaam had verteerd sinds die dag in de praktijk van haar psycholoog, maar nog steeds had ze geen flauw idee wie haar biologische familie was. Ze was vastbesloten om de waarheid te achterhalen.

“Ik nam contact op met een aantal adoptiebureaus om meer informatie in te winnen, maar telkens keerde ik met lege handen terug, omdat zelfs ik geen basisinformatie had,” zegt ze. “Ik besefte dat het waarschijnlijk een officieuze adoptie was geweest, dus daar bestond vast geen verslag van.” Desondanks beloofde Alejandra zichzelf dat ze haar biologische ouders koste wat het kost zou opsporen.

‘Het moment waarvan ik had gedroomd’

Een paar jaar terug stuitte Alejandra op de mogelijkheid om een DNA-test te doen om familieleden te vinden.

“Ik deed een test en kreeg een zeer verre match van een achterneef die in de VS woonde. Ook hij probeerde zijn eigen biologische ouders te vinden,” zegt ze. “Samen brachten we onze genetische matches in kaart en vonden we nog een ander familielid in de VS. Toen we ons op zijn stamboom richtten, leverde dat helaas niets op. De sporen leidden naar Cuba en Spanje, maar verder konden we ze niet traceren.”

Pas twee jaar later dook er een nieuwe match op met een familielid uit Spanje die op dat moment in Nederland studeerde. Hij was ook een achterneef van Alejandra, maar gelukkig had hij onderzoek gedaan naar zijn familiegeschiedenis en beschikte hij reeds over een uitgebreide stamboom. “Ik vroeg hem of hij een familielid kende dat naar Argentinië was verhuisd”, zegt Alejandra. Hij beloofde dat hij, zodra hij naar Spanje terugkeerde, die vraag aan zijn familie zou voorleggen. Zijn grootvader zou beslist meer weten.

Het werd zomer en de achterneef hield zijn belofte. Nadat hij met zijn grootvader had gesproken, belde hij Alejandra op en vertelde haar opgetogen: “Ik heb ze gevonden!” Hij had twee oudtantes die van Argentinië naar Spanje waren verhuisd en met de broers Batallán waren getrouwd.

Alejandra kon haar tranen amper bedwingen.

“Batallán was een naam die steeds weer opdook in het onderzoek dat ik deed,” zei ze. “Ik had het gevoel dat ik eindelijk het moment naderde waar ik al sinds mijn twintigste van droomde.

De neef vertelde Alejandra dat hij afstammelingen van de familie kende die in Palermo, Buenos Aires woonden: een broer en een zus, Ramiro en Maria Mercedes Batallán. Alejandra zocht ze onmiddellijk via Facebook op en vond Mercedes. Alejandra probeerde haar een bericht te sturen, maar het bericht werd wellicht onderschept door de spamfilter en bereikte Mercedes nooit. “Ik heb maanden gewacht, maar er kwam geen reactie,” zegt Alejandra.

Toen brak de pandemie uit en werd Alejandra gedwongen om lange tijd thuis te blijven. Ze besloot die tijd te benutten om op een andere wijze met haar potentiële geboortefamilie contact te zoeken. “Ik vond Ramiro op Facebook, zag dat we een gemeenschappelijke vriendin hadden, en nam contact met haar op,” zegt Alejandra. “Toen ik haar vroeg of ze Ramiro kende, antwoordde ze dat ze buren waren. Eindelijk had ik ze kunnen bereiken.”

‘Plotseling ben ik omringd door familie’

Tijdens een videogesprek vertelde Alejandra Mercedes en Ramiro alles wat ze wist. Ze wisselden foto’s uit en vertelden over hun vader, van wie ze vermoedden dat hij de biologische vader van Alejandra was. Toen Alejandra voorstelde om een DNA-test te doen, stemde Mercedes in. Alejandra had thuis een MyHeritage DNA-kit liggen. Ze gaf Mercedes de test, en toen was het afwachten geblazen.

Een paar weken later vernemen ze het goede nieuws: Mercedes en Alejandra zijn zussen!

“Het was een ongelooflijk spannend moment,” herinnert Alejandra zich. “Toen ik mijn vader op de foto zag, viel zijn lengte me meteen op. Eindelijk begreep ik waarom ik steeds de grootste van mijn klas was geweest. Al bij de eerste ontmoeting met Mercedes kreeg ik het gevoel dat we elkaar al ons hele leven kenden.”

Eduardo Batallán, Alejandra’s vader.

Helaas blijven een aantal details nog steeds een mysterie: Zo konden Mercedes en Ramiro geen licht werpen op de omstandigheden van Alejandra’s geboorte.

Mercedes, Ale en Ramiro

“Mijn vader was erg jong, amper 20 jaar oud. Misschien wist hij niet eens af van mijn bestaan,” zegt Alejandra. “Hij trouwde in 1968 en twee jaar later werd Mercedes geboren. Ons hele leven woonden we zonder het te weten op amper 15 minuten afstand van elkaar.”

Alejandra vierde onlangs haar verjaardag samen met haar pas ontdekte zus, wat een onvergetelijke gebeurtenis was. “Ik woonde met mijn twee kinderen samen, een zoon en een dochter,” zegt ze. “We hebben nooit een uitgebreide familie gehad, geen ooms of tantes of neven of nichten. Maar nu ben ik opeens omringd door wel 11 familieleden die me met open armen hebben ontvangen. Dat gevoel valt niet in woorden te omvatten.”

Omdat het ontdekken van haar familie zo’n diepe indruk maakte op Alejandra’s leven, besloot ze om ook anderen bij hun zoektocht te helpen. Zo richtte ze de organisatie “Encontrarnos” op die tot doel heeft gezinnen te helpen herenigen.

Eerste ontmoeting met de familie!

MyHeritage heeft 100 DNA-kits aan Alejandra’s organisatie geschonken in de hoop nog veel meer mensen zoals Alejandra te helpen de familie te vinden waarnaar ze op zoek zijn.