Svein Inge Jørgensen – Ik vond mijn biologische vader 1 dag te laat

Vanaf jonge leeftijd voelde ik dat er iets niet klopte — dat mensen me anders aankeken, dat iedereen om me heen iets over mij leek te weten wat ik zelf niet wist.

Svein Jørgenson

Mijn jeugd was verre van eenvoudig. Mijn moeder werkte op een cruiseschip en slechts een paar maanden na mijn geboorte droeg ze me over aan een bejaarde, kinderloze tante en oom om me op te voeden, terwijl ze vaak lange periodes afwezig was vanwege haar werk.

Bovendien ontwikkelde ik rond de leeftijd van één jaar ernstige astma, wat leidde tot langdurige ziekenhuisopnames. Dit ging vele jaren door, waarin ik vaak in isolatie werd geplaatst, zoals destijds de gewoonte was.

Ik wist dat deze man mijn vader niet kon zijn

Toen ik een peuter was, ongeveer drie jaar oud, trouwde mijn moeder met een man van wie ik aannam dat hij mijn vader was. Maar hoewel ze me dat wilden laten geloven, weerhield iets in mij me er constant van het te accepteren. Hij was een kille en gewelddadige man, zonder enige twijfel hield hij niet van me en bezorgde hij me veel leed. Bovendien was er geen enkele overeenkomst tussen ons. Niets dat me kon laten voelen, of ook maar een beetje kon laten geloven, dat deze vreselijke man echt mijn vader was.

Toen ik 11 was, werd een van onze buren, een oude norse vrouw, boos op me. Tussen haar vele harde woorden en beledigingen riep ze ook naar me dat ik een ‘bastaard’ was. Zo begon de waarheid voor mij duidelijk te worden.

Omdat ik brutaal terugpraatte, ging ze klagen bij de man die ik als mijn vader beschouwde. Toen hij dreigde me te straffen en te slaan, zoals hij altijd deed, zag ik dit als een kans om hem eens en voor altijd te confronteren. Ik vertelde hem dat hij mijn vader niet was en dat hij daarom geen recht had om me te straffen of zich op welke manier dan ook met mijn leven te bemoeien. De uitdrukking op zijn gezicht liet er geen twijfel over bestaan dat ik gelijk had. Dat was de waarheid. Hij was inderdaad niet mijn vader.

Op zoek naar mijn echte vader

Ik bleef thuis wonen, maar bracht eigenlijk het grootste deel van mijn tijd op straat door. Een straatjongen, die in de problemen kwam en met de verkeerde mensen omging. Ik was constant boos en verdrietig. Ik voelde me afgewezen, buitengesloten, eenzaam en bedrogen.

Op dat moment werkte mijn moeder al jaren niet meer, omdat ze ernstig ziek was geworden door multiple sclerose. Haar toestand verslechterde snel, totdat ze bedlegerig werd en nauwelijks nog kon communiceren. Ik bleef in de buurt omdat ik een jongere broer en zus had, de kinderen van mijn moeder en de vreselijke man die niet mijn vader was — en ik wilde hen zoveel mogelijk beschermen tegen hem.

Mijn moeder overleed toen ik begin twintig was. Voor haar dood, toen ze nog een beetje kon communiceren, vertelde ze me de naam van de man die mijn vader was.

Deze informatie hielp me bij de zoektocht naar mijn echte vader. Ik probeerde onder andere informatie te verzamelen over de mensen met wie mijn moeder in de loop der jaren bij de scheepvaartmaatschappij had gewerkt, en schakelde de hulp in van vrienden om mijn verhaal te verspreiden en zoveel mogelijk informatie te verzamelen.

Hoe kon dit mijn vader zijn?

Jaren na het overlijden van mijn moeder, toen ik 30 was, ontving ik een brief van een vrouw die beweerde mijn halfzus te zijn. De naam die ze noemde was precies de naam die mijn moeder me had gegeven voor haar dood.

Ik twijfelde niet en reisde met mijn vrouw om mijn vader en mijn nieuwe zussen te ontmoeten. Maar al na een paar minuten had ik het gevoel dat deze man niet mijn vader was. Zelfs mijn vrouw fluisterde me toe: “Hij kan jouw vader niet zijn. Hij lijkt helemaal niet op jou.”

Van hun kant beschouwden mijn nieuwgevonden vader en zussen mij meteen als familie. Mijn vader vertelde me dat hij mijn moeder had gekend toen ze samen op het cruiseschip werkten. Het bleek dat hij tot mijn achttiende geld had gestuurd naar mijn moeder om bij te dragen aan mijn opvoeding.

Dit zat me enorm dwars. Hoe kon een vader tevreden zijn met alleen dat en niet meer willen? Hoe kon hij me niet willen ontmoeten, me zien opgroeien? Bovendien gaf hij toe dat hij wist dat ik in moeilijke omstandigheden was opgegroeid, dat de partner van mijn moeder mijn leven ellendig had gemaakt — en toch had hij nooit contact opgenomen of geprobeerd te helpen.

De zoektocht gaat verder

9 jaar geleden, in september 2015, sloot ik me aan bij MyHeritage om mijn familiegeschiedenis te onderzoeken. Ik bestudeerde mijn stamboom en die van de nieuwe familie die ik had ontdekt. Een paar jaar later deed ik ook een DNA-test. Opvallend genoeg wezen alle matches alleen naar de kant van mijn moeder.

Uiteindelijk bleek de afwezigheid van een match cruciaal. Een van mijn veronderstelde zussen deed ook een DNA-test — en er was geen match tussen ons. Ik besefte opnieuw dat mijn instinct vanaf het begin juist was geweest.

Eindelijk, de waarheid

Toen, in juni vorig jaar, kwam eindelijk het keerpunt waar ik al die jaren op had gewacht: ik ontving een nieuwe DNA-match met een vrouw die twee jaar jonger is dan ik.

Volgens de match leek ze mijn halfzus te zijn.

Ik zocht haar op Facebook en stuitte onmiddellijk op een bericht dat ze de dag ervoor had gedeeld:

Onze lieve vader en schoonvader is vanmorgen plotseling overleden. Hij, en zijn ontelbare en kleurrijke verhalen, zullen enorm gemist worden.

Op het moment dat ik die woorden las, en vooral de beschrijving van de man als verhalenverteller, had ik voor het eerst in mijn leven een duidelijk gevoel dat ik mijn vader had gevonden. Dat dit eindelijk de waarheid was. En ik had hem op één dag na gemist.

Sveins vader

Ik besloot even te wachten voordat ik contact opnam met mijn zus en zocht in de tussentijd informatie over haar vader. Alles wat ik las, voelde alsof ik over mezelf las.

Toen ik haar uiteindelijk belde, had mijn zus net de as van haar vader in zee uitgestrooid. Toen ze mij terugbelde, realiseerde ik me dat ze geen enkele verwachting of intentie had om mij, of een andere naaste verwant die ze niet kende, te vinden. Haar dochter had haar een DNA-kit cadeau gedaan.

Ze was ervan overtuigd dat haar vader, Ragnar Fredrik Tonder, geen idee had dat ik bestond. Ze groeide op als enig kind en haar vader sprak altijd zijn spijt uit dat hij geen zoon had. Hij had altijd gedroomd van een zoon met wie hij ‘jongensdingen’ kon doen.

Hij was kapitein op een schip en tijdens zijn opleiding bracht hij twee maanden door op hetzelfde schip waar mijn moeder werkte.

Verbinden met mijn zus en de herinnering aan mijn vader

Ik nodigde mijn zus uit om mij te bezoeken in Spanje, waar ik de afgelopen jaren veel tijd heb doorgebracht omdat het klimaat gunstig is voor de gezondheid van mijn vrouw. Tot mijn vreugde kwam ze binnen een paar dagen op bezoek, en we hadden een geweldige tijd samen.

Ze houdt van Spanje, en mijn vader hield ook van Spanje. Hij kwam er in de winter graag. Hij verbleef op een plek op ongeveer 25 minuten van waar ik nu woon. Niet ver van mij is een Zeemanskerk die ik vaak bezoek. Binnen staat een groot scheepsanker dat mij altijd heeft gefascineerd — en het blijkt dat mijn vader dat anker heeft geschonken.

Uit alle verhalen, foto’s en reacties die ik krijg van mensen die mijn vader hebben gekend, blijkt dat de gelijkenis tussen ons verbluffend is. We zijn hetzelfde type persoon. Zee-liefhebbers, verhalenvertellers.

De broer van mijn vader, die 85 jaar oud is, sprak met mij, en na vijf minuten barstte hij in tranen uit. Hij zei tegen me: ‘Het voelt alsof ik met mijn broer praat. Je hebt dezelfde stem, dezelfde manier van spreken.’ Mijn zus vertelde me ook dat onze lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen en reacties allemaal op elkaar lijken. Alles is hetzelfde.

Ze heeft de hele familie over mij verteld, en ik voel een sterke connectie met ieder van hen. Alles viel op zijn plek. Ik voel het niet alleen emotioneel, maar ook fysiek.

Ik heb mijn vader op slechts één dag na gemist. Het is moeilijk te geloven dat ik zo dichtbij was. Maar toch, op 63-jarige leeftijd, heb ik voor het eerst in mijn leven echte gemoedsrust ervaren.

Hartelijk dank aan Svein voor het delen van zijn bitterzoete verhaal met ons. Heb jij ook een bijzondere ontdekking gedaan op MyHeritage? We horen het graag! Deel je verhaal met ons via dit formulier of stuur ons een e-mail op stories@myheritage.com.