Ik ontdekte dat het meisje op een vervaagd schilderij uit de 18e eeuw mijn directe voorouder was

Als kind herinner ik me dat ik Trigueros del Valle bezocht, het dorp van mijn overgrootmoeder Lucila. Ze sprak er altijd met liefde over, hoewel het, toen ik door de bijna verlaten straten liep, leek alsof alles op het punt stond in te storten door verwaarlozing. Het dorp, verscholen in Valladolid, leek vergeten, maar Lucila vergat het nooit. En ik ook niet.

Raquel Cañizares voor een van de grotwoningen vóór de reconstructie in Trigueros del Valle

Jaren later bracht mijn zoektocht naar familiegeschiedenis me terug naar die plek, op een manier die ik me nooit had kunnen voorstellen: via een oud ex-voto, een votiefschilderij dat uit dank voor een wonder werd gemaakt, bewaard in de dorpskapel, en via de lange lijn van veerkracht die het kind op het schilderij met mij verbond.

Lucila’s wereld reconstrueren

Ik ben geboren en getogen in Madrid, maar Lucila, de grootmoeder van mijn moeder, was de laatste van mijn familie die in Trigueros woonde. Door haar voelde ik een band met die kleine plek. Toen ik begon met het traceren van haar familie, slaagde ik erin onze stamboom terug te voeren tot 1550, het jaar waarin de eerste kerkregisters in Castilië werden vastgelegd.

De namen en data vermenigvuldigden zich zo snel dat ik het overzicht verloor. Dankzij MyHeritage kon ik de stamboom goed organiseren en de generaties overzichtelijk voor me zien. Wat begon als een persoonlijke nieuwsgierigheid, groeide uit tot een professionele roeping: ik wijdde me aan historisch onderzoek.

Die passie bracht me in 2023 terug naar Trigueros. Ik stelde de gemeente voor om een cursus te geven aan de bewoners, om hen te helpen hun eigen voorouders te ontdekken. Immers, gedurende 15 generaties hadden veel families het dorp nooit verlaten. Misschien waren hun levens ooit rijker geweest dan de vervallen huizen deden vermoeden.

Uitzicht op de Hermitage van Santa María del Castillo, de beschermer van Trigueros en haar eeuwenoude geloof

Een mysterieus schilderij

Tijdens mijn bezoek bracht een gemeenteraadslid me een raadsel. In de Hermitage van Santa María del Castillo — hoog boven het dorp, boven de middeleeuwse grotwoningen die in de heuvel zijn uitgehouwen — hing een votiefschilderij.

Het ex-voto dat in de hermitage hangt met uitzicht op Trigueros del Valle

Niemand wist wie erop stond. Iedereen ging ervan uit dat het toebehoorde aan een familie die allang was verdwenen.

Het opschrift luidde:

“Mónica, dochter van Juan Antonio de Diego en Teresa Ramos, leed aan een ernstige ziekte en werd door haar ouders aan Onze-Lieve-Vrouw van het Kasteel toevertrouwd, door wier tussenkomst zij werd genezen. Jaar 1788.”

De namen klonken me bekend in de oren, maar in eerste instantie dacht ik niet dat het mijn voorouders konden zijn, hooguit verre verwanten. Ik ging aan het werk, zocht hun voorouders op, reconstrueerde hun stamboom en volgde vervolgens de lijn van hun kinderen. Al snel begonnen alle namen te lijken op die in mijn eigen familie.

En toen werd de waarheid duidelijk: ik was een rechtstreekse afstammeling van het meisje op het schilderij.

De Fan-weergave van Lucila’s stamboom op MyHeritage onthulde de directe link met Mónica, het kind op het schilderij

Het meisje dat overleefde

Mónica was ongeveer 9 jaar oud toen ze ernstig ziek werd. Zonder medicijnen en zonder hoop vertrouwden haar ouders haar leven toe aan de Maagd van de Hermitage. Toen ze herstelde, losten ze hun belofte in door een olieverfschilderij op doek te laten maken en het aan de Hermitage te schenken.

In 2024 fotografeerde ik dat schilderij. Het is versleten, kwetsbaar en nauwelijks bewaard gebleven, maar het is ook het oudste beeld van een van mijn voorouders. Terwijl ik ervoor stond, voelde ik alsof Mónica’s kracht nog steeds door de eeuwen heen stroomde.

Ze leefde omdat haar familie geloof had. Omdat ze sterk was. En omdat zij overleefde, ben ik hier.

Een nalatenschap van overlevenden

We zijn allemaal kinderen van overlevenden — mensen die honger, ziekte en tegenspoed doorstonden in tijden waarin geneeskunde en hygiëne luxe waren. Om de dorpelingen te kunnen vertellen dat het meisje op het schilderij geen onbekende was, maar een voorouder van Lucila, was diep ontroerend.

Terug in Trigueros zijn de grotwoningen, die ooit op instorten stonden, inmiddels gerestaureerd. Op de foto aan het begin van dit bericht sta ik in een grotwoning vóór de reconstructie; op de foto hieronder zie je hoe ze er nu uitzien — opengesteld voor het publiek en gevuld met objecten die door de bewoners zijn geschonken. Alles daar is echt, een levend museum van hoe mensen ooit leefden.

Een gerestaureerde grotwoning in Trigueros del Valle

Dat schilderij, hoog in de Hermitage, is niet langer slechts een relikwie. Het is een familieportret. Een herinnering dat uit kwetsbaarheid kracht kan ontstaan, en dat uit de kleinste dorpen de sterkste nalatenschappen kunnen voortkomen.

Veel dank aan Raquel voor het delen van haar ongelooflijke verhaal met ons. Heb jij ook een bijzondere ontdekking gedaan met MyHeritage? We horen het graag! Stuur je verhaal in via dit formulier of mail het naar stories@myheritage.com