Een stukje geschiedenis: ontdek de verhalen achter de iconische gerechten van Frankrijk

Als er één ding is waarvoor de Fransen bekend staan, dan is het wel hun keuken. Een geurige mix van smaak, textuur en geschiedenis, Frans eten is net zo goed een culturele ervaring als een culinaire. Voor degenen die zich ooit hebben afgevraagd hoe sommige van deze klassieke gerechten aan hun intrigerende namen zijn gekomen, wacht een lekkere traktatie! Ter ere van de Franse Nationale Feestdag, laten we ons onderdompelen in de rijke, boterachtige en af en toe verrassende verhalen achter enkele van de beroemdste gerechten van Frankrijk, verzorgd door het onderzoeksteam van MyHeritage.

Een ’toevallig’ genot: Tarte Tatin

Het eerste op ons bord is de verrukkelijke Tarte Tatin. Deze verrukkelijke omgekeerde gekarameliseerde appeltaart dankt zijn bestaan ​​aan de Tatin-zussen, Caroline en Stéphanie.

Tarte tatin

Tarte Tatin, een omgekeerde gekarameliseerde appeltaart en werd gemaakt door de Tatin-zussen, Caroline en Stéphanie, in het 19e-eeuwse Frankrijk. Ze runden Hotel Tatin in Lamotte-Beuvron, waar Stéphanie tijdens een druk jachtseizoen naar verluidt een te gaar geworden appeltaart redde door de deegbodem erop te leggen en hem ondersteboven te draaien.

Een ingekleurde foto van Hotel Tatin, gerund door de zussen Tatin (foto genomen begin jaren 2000, ongeveer een eeuw nadat ze eigenaar werden van het hotel)

Deze ’toevallige creatie’-versie van het verhaal wordt betwist, maar het gerecht werd een geliefd onderdeel van de Franse keuken. De taart werd in de 20e eeuw gepopulariseerd door de Franse chef Curnonsky, die hem naar de zussen vernoemde en ervoor zorgde dat de roem van het gerecht toe nam, nadat hij het had toegevoegd aan het menu van het Parijse restaurant Maxim’s.

We kunnen een momentopname van het leven van de Tatin-zussen zien in de Franse volkstelling van 1906 op MyHeritage. Fanny wordt vermeld als het hoofd van het huishouden, met zowel zij als Caroline vermeld als herbergiers – een bewijs van hun ondernemersgeest. Het waren niet alleen de zussen die daar woonden; andere familieleden waren er ook. Fanny’s schoondochter, Berthe en haar naamgenoot kleindochter, Caroline, geboren in 1899, worden vermeld onder de gezinsleden.

Tatin-zusters in de Franse volkstelling van 1906 op MyHeritage

Een dessert geschikt voor de opera: Peach Melba

Kommetje Peach Melba: vanille-ijs met perziken en frambozensaus

Peach Melba werd gecreëerd door een van de meest gevierde Franse chefs, Auguste Escoffier, als eerbetoon aan de Australische operazangeres Nellie Melba.

In 1892 besloot de hertog van Orleans een diner te geven ter ere van Melba, nadat hij diep ontroerd was door haar optreden in Wagners opera Lohengrin in Covent Garden. Escoffier was de chef-kok in het Savoy Hotel, waar het diner werd gehouden. Zijn creatie, oorspronkelijk “Pêche au Cygne” of “Perzik met een zwaan” genoemd, bevatte perziken, vanille-ijs en frambozensaus, geserveerd in een zwaanvormig ijssculptuur, symbolisch voor Melba’s “Swan Knight”-personage. Later verfijnde hij het gerecht en hernoemde het tot “Peach Melba” ter ere van de operazangeres.

Dit artikel in La Semaine à Paris, gedateerd op 6 maart 1931, beschrijft de oorsprong van het dessert: “Nellie Melba, de geweldige zangeres die net is overleden in Australië, is al bijna vergeten door de nieuwe generatie. Haar naam klinkt echter nog steeds door in huidige gesprekken; maar dat komt door het beroemde dessert dat het draagt.”

Escoffier beschrijft ook de keerzijde van het veranderen van geweldige recepten en beweert dat “de Peche Melba, zegt hij, uitsluitend bestaat uit perziken met mals en wit rijp vruchtvlees, fijn vanille-ijs en gezoete frambozenpuree. Elke afwijking van deze regel schaadt de finesse van het delicate dessert.”

Krantenartikel uit La Semaine à Paris, 6 maart 1931, gevonden op MyHeritage

Escoffier stierf als een ware culinaire held. Hij kookte voor een aantal grote legendes en werd uiteindelijk zelf ook een legende.

Krantenartikel uit Evening Star, Washington, DC, 12 februari 1935, op MyHeritage

Vlammende beginjaren: Crêpes Suzette

Crêpes Suzette

Crêpes Suzette, de klassieke Franse crêpe in een citrussaus, heeft een geschiedenis die teruggaat tot de late 19e eeuw. De legende wil dat in 1896 de 14-jarige Henri Charpentier, een leerling bij Cafe de Paris in Monte Carlo, per ongeluk een saus van suiker, mandarijn en likeur flambeerde terwijl hij crêpes bereidde voor de Prins van Wales, de toekomstige koning Edward VII van Engeland. De prins, die deze heerlijke vergissing had begaan, vroeg het dessert te vernoemen naar zijn tafelgenote, Suzette Reichenberg.

Aankondiging van het overlijden van Suzette Reichenberg uit de krantencollecties van MyHeritage

Charpentier, die later een beroemde chef-kok werd, vertelde hierover in zijn autobiografie, maar toch schrijven veel anderen de creatie van crêpes Suzette toe aan Auguste Escoffier, onder wie Charpentier werkte en het recept is ook opgenomen in Escoffier’s Guide Culinaire.

Het buitenlandse brood dat een hoofdbestanddeel werd: het stokbrood en de croissant

Klassiek Frans ontbijt met stokbrood, enkele croissants, bramenjam, koffie en kaas

De baguette en de croissant, typisch Franse bakwaren, werden in Frankrijk geïntroduceerd door de Oostenrijker August Zang. Nadat hij in de jaren 1830 naar Parijs verhuisde, richtte Zang “La Boulangerie Viennoise” op, waar hij Weense baktechnieken populariseerde en de weg vrijmaakte voor het moderne stokbrood en de croissant. Deze gebakjes, oorspronkelijk symbolen van de Oostenrijkse overwinning op de Turken, werden aangepast aan de Franse smaak en werden onderdeel van de culinaire identiteit van Frankrijk, grotendeels dankzij Zangs invloed.

August Zang. Foto verbeterd en ingekleurd door MyHeritage

De originele Boulangerie Viennoise (Weense bakkerij) op 92, rue de Richelieu in Parijs in of rond 1909

Van vissersstoofpot tot regionale delicatesse: bouillabaisse

Bouillabaisse, een traditionele Provençaalse visstoofpot

Bouillabaisse, een traditionele Provençaalse visstoofpot, afkomstig van de arme vissers uit Marseille, Frankrijk, die onverkochte vis gebruikten om dit stevige gerecht te bereiden. Na verloop van tijd ontwikkelde het zich tot een echte regionale delicatesse. Jean-Baptiste Reboul (1862-1926), een Franse chef-kok uit Marseille, documenteerde en populariseerde het traditionele recept in zijn invloedrijke kookboek, “La Cuisinière Provençale”. Rebouls recept volgt de traditionele methode voor het bereiden van Bouillabaisse en omvat specifieke vissoorten (zoals zeepaling, rode rascasse, zeedruif en Europese heek), hoe de bouillon te bereiden (met uien, tomaten en een bouquet garni) en hoe het gerecht te serveren (met de bouillon en vis apart, vergezeld door rouille en sneetjes brood).

In de onderstaande huwelijksakte uit de collectie Frankrijk, Kerkelijke Huwelijken en Burgerlijke Huwelijken op MyHeritage, wordt het beroep van bruidegom Jean-Baptiste Reboul vermeld als cuisinier (kok):

Huwelijksakte van Jean-Baptiste Reboul uit de MyHeritage-collecties

Eenvoudig maar elegant: Pommes Anna en de éclair

Pommes Anna, een gebakken aardappel gerecht

Pommes Anna is een klassiek Frans gerecht van in plakjes gesneden, gelaagde aardappelen. Het gerecht, vernoemd naar Anna DesLions, een vooraanstaande courtisane uit de 19e eeuw, werd in de tijd van Napoleon III bedacht door chef-kok Adolphe Dugléré in het Café Anglais, het toonaangevende restaurant in Parijs. Dugléré was een leerling van de beroemde chef-kok Marie-Antoine Carême. Het recept vraagt ​​om dun gesneden aardappelen in lagen in een beboterde schaal, alleen gekruid met zout en gebakken tot ze een cake-achtige structuur vormen. Het staat bekend om zijn knapperige, gouden buitenkant en zachte, boterachtige binnenkant.

Anna Deslions, ingekleurd en verbeterd op MyHeritage

Éclairs

Eclair, een gebakje dat vernoemd is naar het Franse woord voor “bliksem”, misschien vanwege het glinsterende glazuur of hoe snel het gegeten wordt, werd waarschijnlijk voor het eerst gemaakt in het begin van de 19e eeuw in het Parijse Maison Frascati. De banketbakker was waarschijnlijk Marie-Antoine Carême, beroemd om zijn “grande cuisine”, waarmee hij beroemdheden en royalty’s bediende. Carême, bekend om zijn ingewikkelde gebak en suikerarchitectuur, leverde een belangrijke bijdrage aan de Franse keuken, waaronder de ontwikkeling van de éclair. Aanvankelijk werd de éclair “pain à la duchesse” of “petite duchesse” genoemd tot 1850.

Een tijdloze saus: bechamelsaus

Béchamelsaus, een hoofdbestanddeel van de Franse keuken

Béchamelsaus, een echte klassieker uit de Franse keuken, werd in 1533 door Catherine de’ Medici in Frankrijk geïntroduceerd. De saus werd later populair aan het hof van koning Lodewijk XIV, toegeschreven aan Louis de Béchamel, een hofdienaar, geen chef-kok, als een poging om gedroogde kabeljauw anders te serveren. Ongeacht de uitvinder, werd de Béchamelsaus die we vandaag de dag kennen, een mengsel van roux en melk, in de 19e eeuw vastgelegd door chef-kok Marie-Antoine Carême. De gladde textuur en neutrale smaak maken het een veelzijdige basis voor veel gerechten zoals lasagne en soufflés, waardoor het wereldwijd een culinaire basis werd.

Eten en geheugen: madeleines en chateaubriand

Madeleine koekjes

Madeleines, kleine schelpvormige cakes, die teruggaan tot het 18e-eeuwse stadje Commercy in de regio Lorraine in Frankrijk. Ze werden naar verluidt gemaakt door een dienstmeisje genaamd Madeleine Paulmier, die ze serveerde tijdens een feest dat werd gehouden door de verbannen koning van Polen, Stanislas Leszczyński. Gecharmeerd door deze cakes, noemde de koning ze naar Madeleine. Zijn dochter Maria, de vrouw van Lodewijk XV, introduceerde ze later bij het Franse hof. Commercy omarmde de erfenis van Madeleine en verkocht ze in versierde dozen op het treinstation in de 20e eeuw. Hun culturele betekenis werd verder versterkt door Marcel Prousts “Op zoek naar de verloren tijd”, waarin een madeleine de nostalgische herinneringen van de verteller oproept.

Chateaubriand

Chateaubriand

is vernoemd naar François-René de Chateaubriand, een Franse schrijver en diplomaat uit de 19e eeuw. Dit gerecht bestaat uit een stuk rundvlees van de ossenhaas, traditioneel geroosterd en geserveerd met bearnaisesaus. Hoewel de connectie tussen de schrijver en het gerecht niet helemaal duidelijk is, wordt aangenomen dat Chateaubriands persoonlijke chef, Montmireil, het ter ere van hem of als eerbetoon aan zijn verfijnde smaak creëerde.

De foto’s en historische gegevens die door het MyHeritage Research Team zijn gevonden, bieden een onschatbaar inkijkje in het dagelijkse leven van de makers van enkele van onze favoriete gerechten en ze herinneren ons eraan dat achter elk geweldig gerecht een verhaal schuilgaat van echte mensen en hun levenservaringen.

Dus, als je aan tafel gaat voor je volgende Franse maaltijd, denk dan aan deze verhalen, de mensen en de geschiedenis die in elke heerlijke hap zijn verwerkt. Bon appétit!

Hongerig naar meer informatie over jouw voorouders— uit Frankrijk of elders? Begin vandaag nog met uw familiegeschiedenis reis op MyHeritage.