Eindelijk heb ik mijn vader gevonden, en ik had niet gelukkiger kunnen zijn!

MyHeritage-gebruiker Inez Tjarda Engelbosch uit België had nooit het gevoel dat ze erbij hoorde. Toen de man die haar had opgevoed eindelijk toegaf dat hij niet haar biologische vader was, besloot ze een MyHeritage DNA-test te doen om te zien wat ze te weten kon komen over de identiteit van haar biologische vader… en toen ontving ze een DNA Match in haar inbox met de geschatte relatie van ‘vader’. Dit is haar verhaal:

“Hallo, ik ben jouw vader.”

Dat was het eerste wat hij tegen me zei tijdens ons eerste videogesprek.

Ik begon te huilen.

Ik keek naar de man op het scherm. Het was alsof ik naar mezelf in de spiegel keek. Hetzelfde gezicht, hetzelfde krullende haar, dezelfde neus. Ik had het gevoel dat ik hem kende, ook al was het de eerste keer dat we elkaar spraken. Ik had eindelijk mijn vader gevonden en ik kon niet gelukkiger zijn.

Mijn naam is Yves, maar dit is een nieuwe naam die ik later in mijn leven heb aangenomen. Mijn voornaam is Tjarda en ik woon in België. Tijdens mijn jeugd vroeg ik me af waarom mijn moeder ervoor koos mij deze naam te geven. Was het een straf? Al mijn familieleden hadden Europese namen. Ze zagen er ook allemaal Europees uit. Iedereen behalve ik.

Ik zie er niet Belgisch uit en mensen vroegen me waar ik vandaan kwam. Ik ging een keer naar een nachtclub en ze weigerden te geloven dat ik Belgisch ben. Ik heb veel geleden in mijn jeugd. Mijn moeder behandelde me alsof ik een probleem was. Ik heb me nooit geliefd gevoeld.

Jarenlang had ik vragen over mijn identiteit. Ik had het gevoel dat de man die me opvoedde niet mijn biologische vader was. Toen mijn moeder een keer in het ziekenhuis lag, besloot ik haar te vragen: „Is hij mijn echte vader?”

“Ja,” antwoordde ze. “Hij is je vader.”

Dus vroeg ik het aan mijn vader. “Om eerlijk te zijn,” zei hij, “ben ik 80% zeker dat je niet mijn dochter bent.”

Toen hij die woorden zei, voelde ik dat ik amper kon ademen.

Dus besloot ik een DNA test te doen. Ik ging naar de MyHeritage-website en bestelde een kit. Toen de resultaten arriveerden, controleerde ik onmiddellijk mijn etniciteitsachtergrond: 40% Noord-Afrikaans. Wat? Hoe is dat zelfs mogelijk? Het was een totale schok. Ik heb een DNA-match met een verre nicht, dus ik heb haar een bericht gestuurd, maar ze reageerde niet. Ik kon niets doen om haar te laten antwoorden, dus besloot ik het los te laten.

Er zijn sindsdien 3 jaar verstreken. Mijn ouders weigerden me de waarheid te vertellen – het was tijdverspilling om hen van het tegendeel te overtuigen. Anderhalve maand geleden besloot ik te stoppen met zoeken en er niet meer aan te denken.

En toen gebeurde het.

Mijn man kreeg een e-mail van MyHeritage: “Yves, je hebt een match.” Hij controleerde het account en zei dat ik langs moest komen. ‘Dit moet je zien,’ zei hij. Ik keek naar zijn scherm en daar was het:

“VADER.”

Die avond had ik een nachtdienst op het werk, en ik herinner me dat het een nachtmerrie was. Ik kon aan niets anders denken dan deze verbazingwekkende ontdekking, na al die jaren dat ik naar antwoorden had gezocht en gebeden.

Ik heb tevergeefs geprobeerd hem op Facebook te vinden. Ik ging naar bed maar kon niet slapen. In de ochtend zag ik dat een man met een onbekende naam me een bericht stuurde op Messenger.

Deze man was op zoek naar Yves Tjarda (mijn naam op MyHeritage) maar vond Yves Innes (mijn naam op Facebook). Hij bekeek mijn foto’s en zag een gelijkenis, dus besloot hij contact op te nemen. “Gebruikt u MyHeritage?” Hij schreef. “Heeft u een DNA-test gedaan?”

Ik zag het bericht en wist dat hij het was. Dus ik startte meteen een telefoongesprek met beeld. We keken elkaar een paar seconden aan.

“Hallo, ik ben jouw vader”, zei hij.

Hij wist niet eens dat ik bestond. Hij had een succesvol restaurant en mijn moeder was daar op een avond gaan eten. Ze hadden een romance van één nacht. Toen ik hem over haar vertelde, herinnerde hij zich haar niet eens – hij zei dat hij in die tijd veel vrouwen zag.

Hij was zo verdrietig om te horen dat ik mijn hele jeugd heb geleden. ‘Ik wou dat ik het had geweten’, zei hij. “Ik zou zijn gekomen en je hebben meegenomen!” Hij hoefde niet te worden overtuigd dat ik zijn dochter ben, en niet alleen vanwege de DNA-match: we lijken echt op elkaar. Hij zegt dat ik precies op zijn oudste dochter lijk.

Mijn hele leven had ik maar één broer en ik wilde altijd al een zus. Nu heb ik nog 4 broers en 4 zussen! Ik ben daar zo blij en dankbaar voor. Hij vertelde me dat hij ook blij is en dankbaar voor de kans om mij te vinden. Hij zei tegen mijn kinderen dat ze hem ‘grootvader’ moesten noemen.

Sinds we elkaar hebben gevonden, praten mijn vader en ik elke dag, lachen we om elkaars grappen en delen we verhalen. Hij woont in Brussel, een uur van mij vandaan, en hij kwam niet lang geleden bij mij op bezoek zodat we elkaar voor het eerst konden ontmoeten. Het was ingewikkeld: hij is 75 jaar oud, hoog risico op COVID, dus ik kon hem niet knuffelen en moest volgens de beperkingen afstand houden. Hij is ook een moslim en vanwege de ramadan kon ik hem niet eens iets te drinken aanbieden! Al met al was het toch een heel bijzondere gebeurtenis.