Mijn tante en ik losten het 100-jaar oude mysterie op van mijn overgrootvaders identiteit

Mijn tante en ik losten het 100-jaar oude mysterie op van mijn overgrootvaders identiteit

Het verhaal van de overgrootouders van Jessica Stanmeyer komt regelrecht uit de film: intrigues, geheimen, moord, verraad, verboden romantiek – het heeft het allemaal. MyHeritage gebruiker Jessica, 57, uit Wisconsin, V.S., is er samen met haar tante Sharyn in geslaagd om het 100 jaar oude mysterie van de identiteit van haar overgrootvader op te lossen met behulp van een combinatie van DNA, genealogie, en wat speurwerk. Dit is haar verhaal:

Jessica Stanmeyer

Jessica Stanmeyer

Mijn grootmoeder, Esther “Sanie” Mertes, werd geboren in het bovenste schiereiland van Michigan in januari 1916. Haar moeder, Florence “Florrie” Mertes, was pas 19 en ongehuwd op het moment van Sanie’s geboorte. Florence was wees geworden op 13-jarige leeftijd nadat haar beide ouders waren vermoord: haar vader zou zijn omgekomen bij een landbouwongeval in 1900 toen een hooipers op hem “viel”, en haar moeder werd vermoord door haar tweede echtgenoot in 1909. De moord werd destijds breed uitgemeten in de krantenkoppen. Er is gespeculeerd dat de tweede echtgenoot haar eerste echtgenoot vermoordde om met haar te kunnen trouwen, maar dat is nooit bewezen.

Jessica Stanmeyer’s grootmoeder Sanie als baby, vastgehouden door Sanie’s moeder, Florence

Jessica Stanmeyer’s grootmoeder Sanie als baby, vastgehouden door Sanie’s moeder, Florence

Het jaar daarop trouwde Florence met Charles Wilkings, een aardige, respectabele weduwnaar. Het was een moeizame relatie. Charles was een goede echtgenoot en vader, maar Florrie had een oogje op andere mannen en heeft Charles nooit gewaardeerd volgens mijn oma. Ze liet Sanie geloven dat Charles haar vader was, tot haar moeder haar op een dag vertelde dat hij dat niet was. Mijn oma hield van Charles en was er kapot van. Uit mijn oma’s memoires:

“In 1929, toen ik 13 was, vertelde mam me dat ik niet Charles’ dochter was, maar de onwettige nakomeling van een verhouding tussen haar en ene Roy Allie. Ik was er kapot van. De schandvlek van mijn geboorte deed er niet zoveel toe, maar dat ik niet bij ‘Pa’ hoorde van wie ik hield en dat Florrie, die ik haatte, mijn echte moeder was, was meer dan ik kon verdragen. Ik zat in verbijsterd stilzwijgen toen mam me vertelde over mijn vader en zijn familie. Ze stuurde me naar haar hutkoffer op zolder om de foto van mijn vader te zoeken. Ik heb verschillende keren gezocht, maar heb het nooit gevonden.”

Florrie was meer dan eens oneerlijk, zodat mijn oma nooit zeker wist dat Roy haar vader was. Verschillende feiten over de man leken niet te kloppen: hij was Frans, blond, gemiddeld postuur, hield van koken, was een feestvierder. Mijn oma was geen van deze dingen. Ze verlangde ernaar om haar moeder om meer details te vragen, en uiteindelijk, in de jaren 1970, confronteerde ze haar moeder ermee, omdat ze meer wilde weten, en Florrie flapte eruit dat Roy niet haar vader was. Tegen de tijd dat mijn oma in 2007 overleed, gaf ze de hoop op dat ze ooit de identiteit van haar echte vader zou kennen.

Jessica’s grootmoeder Sanie op haar trouwdag

Jessica’s grootmoeder Sanie op haar trouwdag

Down de DNA rabbit hole

Dit is waar de recente DNA-technologie onze familie echt heeft geholpen om dit familie mysterie op te lossen. Rond 2017 kreeg mijn vader, Sanie’s oudste zoon, een DNA-test cadeau. Mijn oma had onze stamboom uitgebreid onderzocht. Ze wist van de diepe Duitse wortels van haar moeder. De vader van mijn vader, Vladimir Floriani, had diepe Kroatische wortels. Het enige dat nog onbekend was, was de Franse kant van onze familie – als Roy inderdaad haar vader was.

Tot ieders verrassing bleek uit de resultaten van mijn vader dat hij bijna 25% Fins was! Zijn zus Sharyn, geïntrigeerd, deed ook een test en kreeg vergelijkbare resultaten. Onze familie was geschokt, maar wist dat het Finse in de resultaten van Sanie’s vaders kant moest komen. Dat is wat Sharyn en ik ertoe bracht om dieper te graven om te zien of we daadwerkelijk zijn identiteit konden vinden.

Jessica’s tante Sharyn

Jessica’s tante Sharyn

Tante Sharyn en ik waren complete beginnelingen in genealogie. Het enige dat we wisten was dat we op zoek waren naar een Finse man die in de UP woonde en die Sanie zou kunnen hebben verwekt. We gebruikten het advies van het grote netwerk van mensen op sites als MyHeritage, Geni.com, en Facebook groepen om te leren hoe we goede matches kunnen identificeren.

Ik nam de aanbeveling aan dat we ons alleen moesten concentreren op de sterkste Finse matches met mijn vader en Sharyn. Ik gebruikte toen het AutoClusters programma van MyHeritage om uit te zoeken hoe die matches aan elkaar gerelateerd waren. Met de hulp van ons netwerk, waren we in staat om veel van hun stambomen te reconstrueren, totdat op een dag, ik me realiseerde hoeveel van hen verbonden waren.

We gingen snel aan de slag om hun stamboom uit te kammen om een man te vinden die aan de criteria voldeed die we zochten. Door de DNA-matches wisten we dat er hele takken waren die we konden negeren omdat de DNA-matches op die tak te ver weg waren voor de man om deel uit te maken van dat deel van de stamboom. Ik gebruikte ook een waarschijnlijkheidstool om te proberen te bepalen op welke tak we ons moesten concentreren.

Jessica’s tante en vader

Jessica’s tante en vader

Uiteindelijk vonden we een man, Johannes Pakarinen, die aan de criteria voldeed – maar zijn spoor liep dood. Hij had alleen een vrouw, Jennie, en een zoon, Levi, die zijn leven in een inrichting bleek te hebben doorgebracht. We konden niet meer informatie over hen vinden, dus er was niemand in leven om meer te vragen.

Gelukkig had de zus van Johannes, Alma, een kleinzoon die nog leefde. Zijn naam was Arto Helenus en hij woonde in Finland. Opnieuw konden we met behulp van het netwerk op MyHeritage een telefoonnummer achterhalen en een ander myHeritage lid en goede DNA-match bood aan om hem te bellen en te vragen of hij voor ons wilde testen als wij hem een test zouden sturen. Hij stemde toe en hij testte met myHeritage. Weken later ontvingen we de resultaten dat hij 257 cm deelde, de grootste overeenkomst die we tot nu toe hadden. We wisten dat we de juiste tak hadden getroffen.

Het verhaal van Johannes

Hoewel deze overeenkomst onze theorie sterk ondersteunde, wilden we toch meer solide bewijs en weten wat er met Johannes en zijn familie was gebeurd.

We ontdekten dat zijn vrouw een zuster had, en mijn tante Sharyn kon in contact komen met een familielid dat toevallig notities had van een oom over Johannes en Jennie Pakarinen. Zijn informatie gaf aan dat Johannes en Jennie 4 kinderen hadden: Mamie, John, Martha, en Levi. Het was een hartverscheurend verhaal: Johannes had zijn vrouw verlaten rond 1910 of 1911, en Jennie was gedwongen te werken om hen te onderhouden, maar stierf uiteindelijk aan longontsteking in 1919. De kinderen kwamen een tijdje bij Jennie’s zuster wonen.

We hoorden dat hun zoon, John, geadopteerd werd door een familie in Michigan. De zusters Mamie en Martha trouwden later en de jongste, Levi, werd opgenomen. Later hoorden we dat hij nooit sprak – misschien door een vroeg jeugdtrauma? Mamie was maar een paar jaar getrouwd voordat ze scheidde. Martha kreeg nog 5 kinderen, en werd toen opgenomen. Uiteindelijk ontdekten we dat Martha later uit de inrichting werd ontslagen en in 1952 nog een zoon kreeg: Paul Warrick.

Sharyn kwam via Facebook in contact met Paul, die weinig over zijn familie wist. Hij wist alleen dat zijn moeder een traumatische opvoeding had gehad en daar nooit over sprak. Ze leed aan postnatale depressie en was opgenomen in een instelling en miste de opvoeding van haar kinderen. Haar man stond erop om haar naar huis te brengen, en toen wilde ze nog een kind – Paul. Hij vertelde ons dat hun familie zorgde voor Mamie, de zus van zijn moeder, na haar scheiding, en hij zorgde ook voor zijn veel oudere broers en zussen.

Paul stemde toe in een DNA-test. Daaruit bleek dat hij een half-eerste neef was van Sharyn en mijn vader.

We wisten dat we genoeg bewijs hadden om te zeggen dat Johannes de vader van mijn oma was.

Hoewel we Paul nog niet ontmoet hebben, hebben zowel Sharyn als mijn vader uitvoerig met hem gesproken, en hij heeft een sleutelrol gespeeld bij het aanvullen van enkele familieverhalen die al die jaren ontbraken.

Helaas weten we niet wat er met Johannes Pakarinen is gebeurd. Paul zei dat het gerucht de ronde deed dat hij in Opper-Michigan was gebleven, omdat mensen zich herinnerden hem in plaatselijke bars te hebben gezien. Er zijn enkele registratiekaarten uit WO I en WO II die we online vonden van een boerenknecht met een vergelijkbare naam en dezelfde geboortedatum, geboren in hetzelfde stadje als Johannes, maar we kunnen er niet zeker van zijn dat hij het was. Volgens de Finse kerkregisters is er in dat jaar maar één Johannes Pakarinen in dat stadje geboren.

Ik denk dat het niet zo belangrijk is om te weten wat er met hem gebeurd is. Het zou gewoon leuk geweest zijn.

Hoe dan ook, ik ben gewoon geschokt dat een paar nieuwelingen zoals wij dit gekke familie mysterie konden oplossen. Ik wou alleen dat mijn oma nog in leven was geweest om er deel van uit te maken.

Hartelijk dank aan Jessica voor het delen van haar ongelooflijke verhaal met ons! U hoeft geen expert te zijn om verbazingwekkende ontdekkingen te doen met MyHeritage DNA. Bestel u kit nu om bijzondere ontdekking te maken!