Na twaalf jaar zoeken vinden zussen hun biologische vader via MyHeritage

Toen Angela en Ilona uit Nederland hoorden dat de vader die hen had opgevoed niet hun biologische vader was, betekende dat voor beiden een schok. Ze hielden zielsveel van hun vader, maar ze konden het niet laten zich af te vragen: wie was hun biologische vader? Hoe zag hij eruit? Heeft hij zich ooit over hen verwonderd? In 2010 besloten ze te gaan zoeken, maar stuitten op obstakel na obstakel… totdat ze uiteindelijk, met de geweldige hulp van MyHeritage en DNA-expert Annemieke van der Vegt, zijn identiteit konden achterhalen.

Heeft u ook een ongelooflijke ontdekking gedaan met MyHeritage? Vertel ons erover!

De zusjes, anderhalf jaar uit elkaar in leeftijd, groeiden op in Nederland. Toen ze op de lagere school zaten, kwamen ze erachter dat de vader die hen opvoedde niet hun biologische vader was. Omdat hun ouders geen kinderen samen konden krijgen, waren de zussen allebei verwekt via een donor.

Een foto van 24 juni 1991 met Angela (ongeveer 3,5 maanden oud), Ilona (1 jaar en 9 maanden oud) en moeder.

“Hoewel ik op dat moment niet helemaal begreep wat dit betekende, was het toch een schok”, zegt Angela. “Wie was mijn vader? Leek ik op hem? Was hij nieuwsgierig naar mij, heeft hij ooit aan mij gedacht? Ik was jaloers op andere kinderen die wel bij hun biologische ouders woonden; Dat wilde ik ook. Ik wilde het biologische kind van mijn vader zijn.”

Angela zegt dat het haar zelfs deed twijfelen aan de onvoorwaardelijke liefde van haar vader. “Ik had moeite mezelf te accepteren, ik wilde weten waar de andere helft van mij vandaan kwam. Thuis durfde ik mijn ouders niet te vertellen dat ik hier zo mee worstelde, bang om hen en vooral mijn vader pijn te doen. Hoewel mijn vader niet mijn biologische vader is, zie ik hem wel als mijn vader.”

“In eerste instantie wilde ik er niets van weten”, zegt Ilona. “Pas later voelde de vraag echt relevant voor mij, nadat Angela zich had aangemeld bij een database. Ik dacht: ‘Dan wil ik me ook graag aanmelden, dan kunnen we het samen doen.”

We liepen steeds tegen muren op

Angela, Ilona en hun moeder deden in 2010 een DNA-test bij de Nederlandse DNA databank van het FIOM en registreerden zich in verschillende databases, maar daar kwam niets nuttigs uit.

“We hebben op verschillende manieren gezocht, niet continu, maar met steeds kortere tussenpozen”, zegt Ilona.

Een foto van augustus 1994. Angela is hier ongeveer 3,5 jaar oud en Ilona is hier bijna 5 jaar.

In 2015 hoorden ze dat hun biologische vader was overleden, wat meer informatie-barrières met zich meebracht, aangezien hij geen toestemming meer kon geven voor het delen van zijn informatie of contactgegevens. Voor Angela was het ook een “enorme klap”: “De kans om onze biologische vader te ontmoeten was verkeken. Ik was echt in de rouw en verdrietig, ook al kende ik hem helemaal niet, want wat had ik hem graag een keer willen ontmoeten. Zoveel vragen zullen hiermee onbeantwoord blijven, want wat zou ik voelen als ik hem zou ontmoeten? Zou ik een bloedband voelen? Zou ik meteen een klik voelen? Of zou hij een vreemde voor mij zijn? Zou ik mezelf terugzien in de manier waarop hij praat en beweegt?”

Lange tijd zaten ze vast aan deze doodlopende weg. “Het was een lange zoektocht, met veel frustratie. We liepen steeds tegen muren op”, zegt Ilona. Toen kregen ze rond november vorig jaar ineens een halfbroer-match via MyHeritage. Angela en Ilona namen meteen contact met hem op, maar helaas was hij niet geïnteresseerd om met hen in contact te komen.

“Op de een of andere manier had ik het gevoel dat we er ooit achter zouden komen, alleen ik wist echt niet meer hoe”, zegt Ilona.

DNA-expert legt de stukjes in elkaar

Een paar maanden later keek Angela naar een tv-programma genaamd “De Reis Van Je Genen” en dat wekte haar motivatie om door te gaan met zoeken. “Er is tegenwoordig zoveel mogelijk; misschien zouden we slagen als we hulp inroepen?” ze zegt. “Mijn zus had al zo ontzettend veel uren en dagen besteed aan stamboomonderzoek, dus wie garandeert dat we verder komen? Maar misschien toch… en die kans kon ik niet laten liggen. Mijn zus had het bewust even aan de kant geschoven omdat het haar zoveel energie en frustratie kostte en toen rakelde ik alles weer op. Ik bedoelde het goed, want ik wilde haar, maar ook mezelf, antwoorden en rust geven op dit gebied. Het is verbazingwekkend hoe erg niet-weten van binnen aan je kan vreten…”

Foto van maart 1994. Konijnen Snoetje en Stampertje gekregen voor Angela’s verjaardag.

Ilona was sceptisch, maar Angela was vastbesloten om het nog een kans te geven. Ze riep de hulp in van DNA-expert Annemieke van der Vegt van DNA Hulp. Annemieke zag dat de beste matches die ze hadden op MyHeritage waren, dus ging ze verder waar Ilona was gebleven en kon ze de link leggen met behulp van een combinatie van DNA-tools op MyHeritage, Smart Matches™ met andere stambomen en Record Matches met historische documenten in de database van MyHeritage.

“Annemieke maakte voor ons clusters van de DNA-matches: groepen mensen die gemeenschappelijke voorouders delen”, legt Ilona uit. “Nadat we onze DNA-matches hadden opgesplitst in de moeder-/vaderkant, zijn we zelf aan de slag gegaan met het uitwerken van deze clusters: we zijn stambomen gaan maken van deze DNA-matches en zijn op zoek gegaan naar de gemeenschappelijke voorouders, die dan ook onze voorouders zouden moeten zijn.”

Op een gegeven moment waren ze in staat om 3 DNA-matches te koppelen aan ongeveer 40-45 cM gedeeld DNA. Hun gemeenschappelijke voorouders hadden een zoon die naar Denemarken emigreerde. “Omdat we een vrij hoge match hadden met een vrouw uit Denemarken (257 cM), dachten we dat we in deze tak van de familie moesten kijken. We konden de Deense match niet koppelen aan dit cluster, maar we hebben wel de stamboom uitgewerkt vanaf deze voorouders. Een MyHeritage-gebruiker had een vrij grote stamboom van deze tak van de familie in zich, die uiteindelijk leidde ons naar onze donorvader.”

Foto van gezinsvakantie in Centerparcs Lommerbergen, november 1995.

Het grote vraagteken is weg

Zowel Angela als Ilona beschrijven het moment waarop ze de identiteit van hun biologische vader bevestigden als ‘onwerkelijk’.

“Ik had zo lang gehoopt dat dit moment zou komen, maar durfde het niet te geloven”, zegt Angela.

“We waren meer dan tien jaar aan het zoeken, met veel tegenslagen. Nu ging alles ineens zo snel. Dat moest ik verwerken”, zegt Ilona.

Hun biologische vader was gescheiden en had 3 kinderen, en hoewel de kinderen aarzelden om een band met Angela en Ilona op te bouwen, waren ze wel bereid enkele vragen over hem te beantwoorden. Angela en Ilona leerden hoe hij graag zijn tijd doorbracht, over zijn beroep en waaraan hij mogelijk is overleden. “Mijn vader leek het moeilijk te vinden om over zijn gevoelens te praten. Ik herken dit bij mezelf, maar vooral in situaties waarin ik me niet begrepen voel, sluit ik mezelf snel af”, zegt Ilona. “Hij ging ook liever zelf op bezoek bij anderen dan dat hij mensen bij hem thuis ontving en ging niet graag naar de dokter. Dat zijn ook dingen die ik in mezelf herken.”

Angela zag ook iets van zichzelf terug in de manier waarop zijn kinderen hem beschreven: “Hij was graag alleen, net als ik, en hij hield van de natuur”, zegt ze.

De zussen konden ook het overlijdensbericht van hun biologische vader vinden plus een paar andere documenten waarin hij werd genoemd. Van zijn kinderen kregen ze enkele foto’s van hem.

“Ik ben zo blij dat het grote vraagteken nu weg is”, zegt Angela. “De zoektocht via MyHeritage heeft veel opgeleverd… Ik ben dankbaar dat ik in een tijd leef waarin zoveel vraagtekens opgelost kunnen worden met DNA.”

“Achteraf ben ik heel blij dat we hem eindelijk hebben gevonden”, zegt Ilona. “Het heeft me rust gegeven, het gevoel dat ik verder kan met mijn leven.”

September 1996. Verjaardag Ilona, een hele mooie skelter gekregen!

“Ik en mijn zus zijn allebei niet op zoek naar extra familie, maar hopen dat er ooit een ontmoeting komt met de halfbroers en -zus die we hebben gevonden”, zegt Angela. “Het leert ons immers meer over onszelf en maakt ons daarmee completer. Het zou een mooie bonus zijn als we een goede klik hebben, ons prettig voelen en dat beide partijen graag contact willen houden, maar dat hoeft niet.”

Welk advies hebben de zussen voor degenen die nog zoeken? “Als je je biologische vader of moeder wilt vinden, of iemand anders zoekt, dan zul je ze vroeg of laat vinden als dat de bedoeling is”, zegt Ilona. “Probeer daarop te vertrouwen en er rust in te vinden, en let ook op andere dingen in het leven en je eigen ontwikkelingsproces. Naar mijn mening is de zoektocht naar een biologische ouder niet alleen een zoektocht naar de ouder zelf, maar ook naar jezelf. Letterlijk naar de andere helft van jezelf, die je misschien nog niet goed kent.”

“Geef tijdens je zoektocht nooit op”, voegt Angela eraan toe. “Elke dag registreren mensen zich in DNA-databases – je hoeft maar één goede match te hebben. Of ga naar iemand die je verder kan helpen met de zoektocht, zoals Annemieke van der Vegt ons structuur en houvast gaf. Hoe klein de kans ook is, elke aanwijzing kan jouw belangrijke doorbraak zijn.”

En het verhaal gaat nog verder. “Pasgeleden zijn we er via MyHeritage achter gekomen dat we nog een halfbroer en -zus hebben van dezelfde donor, doordat onze halfzus zich hier onlangs ook heeft ingeschreven. Inmiddels hebben wij hen ontmoet. Het was een waardevolle ontmoeting, bijzonder om herkenning te zien.”

We zijn Angela en Ilona erg dankbaar dat ze hun verhaal met ons wilden delen. Als u ook een geweldige ontdekking heeft gedaan via MyHeritage, horen we dat graag! Deel het met ons via dit formulier of stuur een e-mail naar E: nederland@myheritage.com.