Herinneren tot speciale gebeurtenis maken
Van onze gastblogger Daniel Horowitz, genealogie-expert bij MyHeritage
Onze levens zijn gevuld met gebeurtenissen: soms gelukkig, soms verdrietig, soms alledaags en soms zelfs buitengewoon.
Die gebeurtenissen maken ons tot wie we zijn, maar vormen ook de herinneringen die we aan onze families nalaten. Ik weet zeker dat u zich dergelijke gebeurtenissen en herinneringen voor de geest kunt halen. Het risico is dat u de enige bent die ze nog in gedachten heeft en dat ze niet worden doorgegeven. Wie houdt de herinneringen levend als wij er niet meer zijn?
Dat is waar veel genealogen en familiehistorici zich zorgen over maken. We moeten niet alleen een manier vinden om deze herinneringen te bewaren, we moeten ze ook aan toekomstige generaties doorgeven. Een mogelijkheid is om onze voorouders op een bepaalde datum te herdenken, hoewel de meesten onder ons iedere dag wel even aan onze dierbaren denken.
Sommige mensen bidden, anderen steken kaarsen aan of bekijken foto’s. Van belang is dat je elke gelegenheid benut om met je voorouders te praten, zolang ze nog in leven zijn.
Mijn vriendin Carol Hoffman is een gepensioneerde bibliothecaresse. Ze is actief betrokken bij genealogisch onderzoek, lid van het databaseteam van de Israel Genealogy Research Association (IGRA) en voorzitter van de belangenorganisatie LitvakSIG.
Carol heeft een speciale manier om haar ouders te herdenken. Onlangs schreef ze me daarover. Ik vond haar woorden zo boeiend dat ik haar om toestemming heb gevraagd om ze in ons blog te delen.
Ze vertelde: “Elk jaar als yizkor voor mijn overleden ouders nadert (Hebreeuws voor ‘herinnering’, de herdenkingsdag voor de overledenen), stuur ik mijn zoons en mijn vier neven een e-mail. Ik cc mijn zus, hoewel zij en haar kinderen niet de joodse dag vieren. Zij kiezen een andere dag in december en steken ook geen kaarsen aan. Hoe dan ook, ik herinner haar er toch aan. De e-mail bevat ieder jaar oorspronkelijke informatie en een foto of interessant nieuws over mijn ouders. Dit is een mooie traditie die ik iedereen kan aanbevelen. We houden ons allemaal bezig met genealogie en onze computers, hoofden en harten zitten vol interessante weetjes. Vanavond heb ik ze deze e-mail gestuurd. Al heel vroeg, omdat ik zo enthousiast was over de MyHeritage-collectie met Registratiekaarten voor de Eerste Wereldoorlog uit de Verenigde Staten. Dit is wat ik schreef.”
“Dit jaar valt opa’s yizkor op Kerstmis. We steken de herdenkingskaars de avond tevoren al aan, op 24 december 2016. Hij is dan al 48 jaar niet meer bij ons. Velen onder jullie waren misschien nog te jong om persoonlijke herinneringen aan hem te hebben. Toch vraag ik iedereen om die dag wat tijd uit te trekken om hem zo goed mogelijk te herinneren. Ik heb eindeloos veel herinneringen aan hem. Ik denk altijd aan hem terug als een aardige man met een vriendelijke stem, een man van weinig woorden, zeer intelligent en altijd een echte heer.”
Dit jaar schrijf ik jullie eerder, omdat ik een paar minuten geleden een document met de handtekening van opa heb gevonden.
Ik las de aankondiging dat MyHeritage hun collecties had uitgebreid met meer dan 24 miljoen documenten voor de collectie Amerikaanse registratiekaarten voor de Eerste Wereldoorlog, 1917–1918.
Ik meldde me op de website aan en doorzocht de collectie op opa’s naam: Philip Hoffman. En bingo! Ik vond:
Registratiekaart van Philip Hoffman voor deelname aan de Eerste Wereldoorlog, 5 juni 1917.
We zien dat hij in april 1892 (maar dat wisten we al) is geboren in Copciowo (Kopcheve in het Jiddisch, Kapčiamiestis in het Litouws) in een deel van Rusland dat nu tot Litouwen behoort. Merk op dat hij als apothekersassistent in dienst was bij de universiteit van Pittsburgh. Opa studeerde na zijn ontslag uit het leger in 1919 af aan de University of Pittsburgh School of Pharmacy. Hij was ongehuwd en woonde in Little California in Pennsylvania. Kijk onderaan de eerste pagina. Daar staat opa’s handtekening zoals hij die tijdens zijn hele leven in de VS heeft geschreven.
En, als extra bonus, opa Philip met de familie en zijn portret in uniform.
Opa Philip met de familie en portret in uniform
Jullie mogen me gerust uitlachen, maar als klein meisje dacht ik altijd dat hij een generaal was, omdat hij er zo voornaam uitzag in zijn uniform. (In het echt was hij een gewone soldaat!)
Yizkor: steek op 24 december 2016 een gedenkkaars aan voor opa Philip.
Groetjes mamma/tante Carol
Carol denkt, en ik ben het daarmee eens, dat bij het delen van herinneringen met onze dierbaren de plaatjes belangrijker zijn dan de tekst. Dat is hoe ze de achterkleinkinderen erbij weet te betrekken, die hun overgrootvader waarschijnlijk nog nooit hebben ontmoet. Haar motto is: “Als je niet weet waar je vandaan komt, weet je ook niet waar je heen gaat.”
Jullie hebben vast talloze manieren om uw overleden dierbaren te herinneren. Dagelijks of tijdens speciale gelegenheden. Deel uw ideeën met ons. Misschien kunnen ze anderen helpen bij het vinden van nieuwe wegen om de herinneringen aan hun voorouders levend te houden.
